Bir Melek Ölürken

     Yürüyorum, kimse görmüyor beni etrafımda binalar, insanlar, sesler… Ama bir an duruyorum. Bakıyorum etrafıma, kan kokuyor her yer. Yarısı alevler içinde, yarısı füzelerle talan edilmiş binalardan; elleri, kolları, bacakları kopmuş ya da bombalarla parçalanmış bedenlerden geliyor kan kokusu.  

     Derken, birden gökyüzünde beliren bir uçak ve dakikalar geçmeden duyulan o dehşet verici ses. Hemen sonrasından gelen sesler, bağırışlar, feryatlar… Yine bakıyorum etrafıma yine aynı manzara. Görüyorum evladının parçalanmış bedeni başında yaralı bir anne ağlıyor… Soluğu kesilene kadar ağlıyor, ah ediyor, feryat ediyor. “Evladım! Diyor. Yavrum daha altı yaşındasın, gidemezsin hiçbir yere, kalk diyor, okula gideceksin, büyük adam olacaksın, okuyup ilim öğreneceksin, insanlığı öğreneceksin, dünyaya barış getireceksin, karıncanın bile canına kıymayacaksın. Kalk, kalk, kalk diyor ve kopmuş bacaklarından akan son damla kanla birlikte son nefesini veriyor evladının başında. Dayanamıyorum, ağlıyorum yok mu? Bir yardım eden, birisi de buraya baksın, bakın ne olur yardım edin bari daha fazla kişi ölmesin, kurtarın! Ne olur kurtarın yaralılar var burada da diye bağırıyorum ama kimse duymuyor, çıkmıyor sesim.  

     Düşünüyorum… Neydi suçumuz, neydi günahımız da füzeler, bombalar yağıyor üzerimize. Neden vatanımızı talan ediyorlar, neden yaşama hakkımızı elimizden alıyorlar, neden yaşlılar huzurla evlerinde oturamıyorlar. Neden yetişkinler acaba bugün nereye füze atılacak, acaba kaç kişi şehit olacak, acaba kaç masum beden can verecek, acaba sıra bize mi geldi diye düşünmeden rahat rahat yaşayamıyorlar, neden masum, dünyadan bir haber küçük çocuklar okullarında vuruluyorlar… İNSANLAR ÖLMÜYOR. ASLINDA İNSANLIK ÖLÜYOR…  

     Kan kokusu, cesetler, yaralılar eşliğinde yürümeye ve düşünmeye devam ediyorum. Nerde dünyaya barış naraları atanlar, nerede Birleşmiş Milletler, niçin engel olamadılar kendi yardım merkezlerinin bile vurulmasına, gördüm gözlerimin önünde vurdular yardım depolarını, nerede süper güç Amerika, nerede dünya barışı ve huzuru için kurulmuş organizasyonlar…

     Kimse yok, yardım etmiyor kimse, insan hakları sadece gelişmiş ülkelerdeki insanlar için mi geçerli… Bizim de insan olduğumuzu ve herkes gibi yaşama hakkımız olduğunu niçin kimse aklına getirmiyor. İsrail denen canavarın bizim vatanımıza yaptığını işgal olarak görenler yanılıyor. Soykırımdır bu. Soykırımın alasıdır. Tehcire soykırım diyenler görsünler soykırımı. Soykırım! Çünkü okullara füze atılıyor Filistin’in geleceği öldürülüyor, resmi binalara füze atılıyor devlet çökertiliyor, sivil mekânlara füze atılıyor sosyal hayat, birlik ve beraberlik bozulmaya çalışılıyor. Bunlar işgal! İşgalde insanlar katlediliyor, insanlar yaralanıyor. Morglar dolup taşıyor. Acil servislerde yaralı insanlar kaynıyor. Ama İsrail’e yetmiyor. Doymuyor kana bu canavar. Dayanamıyor, sanki yarım kalan işini tamamlamak istercesine, sanki alın size SOYKIRIM böyle yapılır dercesine gidiyor ve hastaneleri vuruyor. Katlettiği insanların geride kalan akrabalarını, eşini, dostunu da katlediyor acımasızca. Yok, ediyor adeta silmek istiyor Filistin halkını yeryüzünden diye düşünürken birden kalbim büyüyor, nefes alamıyorum, boğazıma bir yumruk iniyor gibi bir duygu ve arkama dönüyorum. Bu sefer kendimi görüyorum, yaralıların arasında, yardım bekliyorum ama o kadar insandan görmüyorlar beni. Kollarım yok ki kaldırıp yardım isteyeyim. Aniden boğazımda ki yumruk kalkıyor, içim rahatlıyor, müthiş bir rahatlık hissediyorum hücrelerimde ve annemi görüyorum kollarını açmış bekliyor beni hemen şahadet tacımı alıp koşuyorum ona tutuyor ellerimden ve cenneti görüyorum…

Merve Şirin